TO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ ΤΟ 2011...

Για όλους μας τα παραμύθια ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει το γεγόνος ότι πάντα υπήρχε στο τέλος το στοιχείο της ηθικής δικαίωσης-κλασσικά ο κακός στο τέλος τιμωρούνταν για το κακό που προκάλεσε στους ήρωες της ιστορίας- αλλά και η τύχη πάντα ήταν με το μέρος των “καλών”.

Όμως, ενδιαφέρον θα είχε αν δίναμε μία δόση ρεαλισμού στα κλασσικά παραμύθια και μπορούσαμε να μεταφέρουμε τους πρωταγωνιστές στον δικό μας κόσμο. Ας παρουσιάσουμε το κλασσικό παραμύθι της Χιονάτης και ας το προσαρμόσουμε όσο μπορούμε (και όσο η δικιά μου φαντασία το επιτρέπει) στις υπάρχουσες συνθήκες...

Αρχικά, η μητριά αν ήθελε να τιμωρήσει και να διώξει με κάποιον τρόπο τη Χιονάτη από το παλάτι θα προσλάμβανε κάποιον δικηγόρο της συνομοταξίας του Κούγια για να οργανώσουν μία στημένη δίκη με ψευδή στοιχεία που θα αποδείκνυαν ότι ο πατριός της δεν συμφωνούσε με τη ζωή που έκανε.( βλέπε υπόθεση Παπαμιχαήλ).

Έπειτα, ο ξυλοκόπος που θα φρόντιζε να δολοφονήσει τη Χιονάτη θα ήταν κατά πολύ μεγάλη πιθανότητα αλλοδαπός που θα αναλάμβανε κάτι τέτοιο για 100 ευρώ και εννοείται χωρίς καμία ασφάλιση αλλά ούτε θα έκοβε δελτίο παροχής υπηρεσίων... Στη σύνεχεια, η Χιονάτη θα έψαχνε να βρει σπίτι κάπου στο κέντρο της Αθήνας που τα νοίκια είναι ακόμα προσιτά και στο τέλος θα κατέληγε σε κάποιο σπίτι φοιτητών(σε αυτή την περίπτωση θα ήταν οι νάνοι) που θα δεχόντουσαν να την φιλοξενήσουν χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη, εννοείται με απώτερο σκοπό να υπάρξει στο μέλλον κάποια περιπετειούλα με κάποιον από αυτούς. Η Χιονάτη στο δικό μας κόσμο σίγουρα θα ξυπνούσε κατά τις 10.00 το πρωί και θα έλιωνε στα πρωινά, μέχρι τις 12.00 που θα αποφάσιζε να μαγείρεψει κάτι έτσι από φιλότιμο (και σίγουρα θα το θύμοταν την ώρα που θα εμφανίζοταν ο Άκης Πετρετζίκης).

Η κακιά μητριά που σίγουρα θα αντιλαμβανόταν από το facebook ότι η Χιονάτη είναι ακόμα ζωντανή, καθώς θα επισκεπτόταν τακτικά το προφίλ της βλέποντας τα βιντεάκια που θα αναρτούσε και τα σχόλια των φίλων της. Πρώτα, θα τραβούσε καταγγελία στον αλλοδαπό ξυλοκόπο για παράνομη διαμονή στη χώρα και μετά θα προσέγγιζε την ηρωίδα μας με την πρόφαση ότι είναι εκπρόσωπος γνωστής εταιρείας καλλυντικών για να τη δηλητηριάσει...

Λίγο πιο μετά που θα κατεύθαναν οι “νάνοι” στο σπίτι και θα έβλεπαν λιπόθυμη την Χιονάτη στο σπίτι, θα σκάλιζαν το κινητό της και θα διάβαζαν τα εισερχόμενα της για να κάλεσουν κάποιον πρώην, ώστε η αστυνομία και το ασθενόφορο να βρουν αυτόν στο σπίτι και όχι εκείνους και έτσι να αποποιηθούν την ευθύνη. Ψάχνοντας, λοιπόν, θα καλούσαν τον αριθμό αυτού του άντρα που έστειλε τελευταίος κάποιο γλυκανάλατο μήνυμα και αφού του έλεγαν ψέματα ότι η φίλη τους τους εκμυστηρεύτηκε το προηγούμενο βράδυ, μετά από ένα τρελό μεθύσι ότι ενδιαφέρεται για εκείνον, θα εξαφανίζονταν και θα κρυβόντουσαν στο διπλανό διαμέρισμα.

Ο λεγόμενος “πρίγκιπας” ως Ελληναράς που είναι, θα κατεύθανε από την άλλη άκρη της Αθήνας μέσα σε ένα τέταρτο, περνώντας όλα τα κόκκινα φανάρια για να μη χάσει το “γκομενάκι” και σίγουρα επείδη θα ήταν μεσημέρι θα είχε σταματήσει κάπου να τσιμπήσει και κάποιο σουβλάκι. Με τα πολλά θα άνοιγε με μια κλώτσια την πόρτα, κάνοντας επίδειξη της βαρβατήλας του και ως γνήσιο αρσενικό θα ένιωθε την ανάγκη να βοηθήσει την αθώα κόπελα δίνοντας της ένα παθιασμένο γλωσσόφιλο, αγνόωντας φυσικά ότι έχει φάει ένα κιλό τζατζίκι πριν περάσει από το σπίτι.

Η Χιονάτη , μετά από ένα τέτοιο σοκ δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο παρά να συνέλθει με μια άθλια γεύση στο στόμα της. Ωστόσο, έχοντας μπροστά της το εμφανίσιμο παλικάρι που γνώρισε χτες σε ένα μπαρ στο Κολωνάκι δεν θα μπορούσε παρά να αγνοήσει όλες αυτές τις αχαρακτήριστες κίνησεις και να χαμογελάσει. Κάπου εκεί οι εφτά “νάνοι” αυτού του σύγχρονου παραμυθιού θα εμφανίζονταν προσπαθώντας παρουσιαστούν και αυτοί ως ήρωες, κάθως εκείνοι κάλεσαν τον “πρίγκηπα”...

Τέλος, η Χιονάτη, σκεπτόμενη ότι ο “πρίγκιπας” μένει κάπου στο Κεφαλάρι, δεν χάνει ευκαιρία, μαζεύει τα πραγματά της όπως όπως και ανεβαίνει στην λευκή και μεγάλου κυβισμού μηχανή του ήρωα και αφού δίνοντας ένα γενναιόδωρο πόσο στους νάνους για την φιλοξενεία που της χάρισαν απλόχερα, εξαφανίζεται κάπου στα Βόρεια Προάστια. Εννοείται, ότι ένα μήνα μετά έχει αλλάξει το status της στο facebook σε “παντρεμένη με τον...” και έχει αναρτήσει γύρω στις πενήντα φωτογραφίες από τον γάμο της με τον νεαρό.

Δεν ξέρω ποια είναι η δική σας γνώμη για το εν λόγω παραμύθι, αλλά εγω πιστεύω ότι αυτή θα ήταν η ρεαλιστικότερη και πιο σύχρονη εκδοχή της ιστορίας αυτής. Άλλωστε, με τον τρόπο που το παρουσίασα θέλω να πιστεύω ότι όλοι δικαιώθηκαν και αυτοί έζησαν καλά και εμείς, εννοείται, πολύ καλύτερα...

Flash Games...

Κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και βαριέσαι. Είναι από αυτές τις ιδιαίτερες και διόλου σπάνιες φορές που απλά δεν έχεις να κάνεις τίποτα. Κυριολεκτικά όμως. Ούτε μπροστά στο pc. Από αυτές που κάθεσαι και κοιτάς την οθόνη σαν αποβλακωμένος. Από εκείνες (αν δεν έχεις καταλάβει ακόμα) που στο τέλος αναρωτιέσαι γιατί ζεις, πού είσαι, ποιός είσαι και αρχίζεις μετά ένα συγκλονιστικό, υπεραναλυτικό και απίστευτα ανοργάνωτο διάλογο με τον εαυτό σου για την ύπαρξη, τη ζωή, τον κόσμο. 

Για ένα λεπτό. Το πολύ. Γιατί μετά θυμάσαι ότι αξιαγάπητοι άνθρωποι από όλον τον κόσμο έχουν δημιουργήσει για σένα παιχνίδια στο διαδίκτυο τα οποία για να τα παίξεις δε χρειάζεται να πληρώσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι απόλυτη βαρεμάρα και όρεξη να περάσεις  καθόλου δημιουργικά μερικές ώρες ώσπου να έρθει η νύχτα και να πέσεις στο κρεβάτι (όσοι πέφτουν γιατί δουλεύουν μπράβο τους, έχουν τουλάχιστον δουλειά).

Έχετε παίξει ποτέ το Robot Unicorn Attack; Αν όχι σημαίνει ότι δε βαριέστε αρκετά. Ποιος δε θέλει άλλωστε να ακούει το φοβερό τραγούδι στο background  ενώ οδηγεί ένα robot-μονόκερο με χρωματιστές τρίχες πάνω από φαράγγια και βράχους με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα; Ποιος δε θέλει να… ώπα… αυτό ήταν. Δεν έχει άλλο. Το τραγούδι πάντως είναι φοβερό και ιδιαίτερα κολλητικό. 

Επόμενο παιχνίδι γνωστό σε όλους όσους έχουν καεί ή θέλουν να καούν είναι το Bouncing Balls (προσωπική λατρεία).  Κλασσικό σημαδεύω-και–ρίχνω-από-τρεις-μπάλες-και-πάνω. Δεν έχει καμιά ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλα παρόμοια παιχνίδια εκτός από τον ενοχλητικό ίσως ήχο που κάνουν οι μπάλες όταν σκάνε (το mute είναι από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών). Το παιχνίδι αξίζει, γιατί δε χρειάζεται καμία σκέψη για να κάνεις κλικ και να πετάξεις τη μπαλίτσα όπου θέλεις οπότε παράλληλα μπορείτε να διαλογιστείτε και να λύσετε όλα τα προσωπικά, ερωτικά, οικονομικά και υπαρξιακά  σας προβλήματα. 

Το GiveUpRobot 1 (και στην πορεία το 2) ανήκει στην κατηγορία παιχνιδιών που όταν κάνεις το λάθος και αρχίσεις να παίζεις ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις το μόνο που σε ακούν οι άλλοι να λες είναι «Τελευταία πίστα κι έρχομαι!». Φυσικά, δεν πας ποτέ ή όταν καταφέρνεις να πας έχεις τερματίσει το παιχνίδι και οι άλλοι βρίσκονται για βρώμικο στη Μαβίλη μετά την ταινία.  Πάντως προειδοποίηση προς όλους όσους έχουν προβλήματα όρασης, επιληψίας, ημικρανιών κλπ κλπ οι δημιουργοί αυτού του παιχνιδιού αποφάσισαν να του προσθέσουν και μια παρδαλή πανδαισία χρωμάτων και αναλαμπών στα γραφικά, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο και ιδιαίτερα κουραστικό τμήμα του παιχνιδιού.  Η μουσική πάει πακέτο με τα γραφικά, οπότε αν σας κουράσει κλείστε την από την αρχή.

Το τελευταίο παιχνίδι που θα προτείνουμε είναι το Balloons. Όνομα και πράμα. Ένα πιθήκι κρατάει βελάκι και τα πετάει σε μπαλόνια για να σκάσουν. Τα μπαλόνια φυσικά βρίσκονται με διαφορετικό τρόπο τοποθετημένα σε κάθε πίστα , πίσω από μεταλλικούς τοίχους, μέσα σε τούβλα, ανάμεσα σε λάστιχα που κάνουν τα βελάκια να αναπηδάνε κλπ. Ο ήχος που κάνουν τα μπαλόνια – με εξαίρεση την πρόκληση να τα πετύχεις στις διαφορετικές καταστάσεις- όταν σκάνε είναι παρόμοιος με εκείνον που κάνει το περίεργο-υλικό-με-τις-φούσκες-που-όλοι-θέλουμε-να-σπάμε, και είναι και ο δεύτερος κατά σημασία λόγος για τον οποίο το παιχνίδι είναι εθιστικό. Δεν έχει ενοχλητική μουσική, μόνο τον ήχο από τα μπαλόνια οπότε και μόνο για αυτό ανεβαίνει στην εκτίμησή μας. 

Εάν, λοιπόν, βαριέστε τόσο μην κάθεστε και σπαταλάτε το χρόνο σας προσπαθώντας να αποφασίσετε να κάνετε κάτι εποικοδομητικό. Σπαταλήστε το χρόνο σας κάνοντας έτσι κι αλλιώς κάτι ανούσιο! Έχει πλάκα μερικές φορές!

ΜΕΞΙΚΟ-ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ...

 

  Έχετε σκεφτεί ποτέ τι επιρροή μπορεί να έχει στην ζωή και στον τρόπο σκέψης σας η ανάγνωση ενός βιβλίου που για πολλούς θεωρείται ένα είδος χαλάρωσης από το φόρτο εργασίας της ημέρας;; Κάτι ανάλογο μου συνέβη πρόσφατα καθώς διάβαζα ένα από τα βιβλία της Αναστασίας Καλλιόντζη με τίτλο: "θυμάσαι;;" Μάλλον έχει να κάνει με όλους εμάς που ή αγνοούμε ή που ξεχάσαμε να νοιαζόμαστε για το τι συμβαίνει στους γύρω μας. Η “πόλη των νεκρών γυναικών”, όπως ονομάζεται, ήταν το έναυσμα για να αρχίσω να ψάχνω στοιχειά γι’ αυτό το δράμα που ζουν άτυχες γυναίκες εκεί -και γιατί όχι- και σε άλλες μεγαλουπόλεις, αρχής γεννωμένης της Αθηνάς.

 H πόλη Χουάρες του Μεξικού έχει έρθει τα τελευταία χρόνια στη δημοσιότητα λόγω των άγριων δολοφονιών γυναικών που ξεκίνησαν στην περιοχή το 1993 και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Η πλειοψηφία των θυμάτων είναι νεαρές, φτωχές γυναίκες, το ένα τρίτο των οποίων, περίπου, έπεσαν θύματα απαγωγής επιστρέφοντας από τη δουλειά τους και κατόπιν βρέθηκαν άγρια δολοφονημένες σε διάφορα σημεία μέσα και γύρω από την πόλη. Οι περισσότερες από τις υποθέσεις αυτές μένουν έως και σήμερα μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ. Προσπάθειες έγιναν κατά καιρούς, όμως o δράστης αυτών των αποτρόπαιων πράξεων δεν έχει βρεθεί έως σήμερα.

Πρώτος και βασικός ύποπτος θεωρήθηκε ο Αιγύπτιος χημικός Αμπντέλ Σαρίφ όμως κατά την διάρκεια της φυλάκισης του οι δολοφονίες συνεχιστήκαν. Μια σειρά από άλλους ύποπτους υποκινούμενους, όπως θεωρούνταν από τον Σαρίφ, ήταν : τα μέλη μιας τοπικής συμμορίας, των Los Rebeldes, μια ομάδα οδηγών, οι Los Choferes, που δούλευαν στα λεωφορεία τα οποία μετακινούσαν τις εργάτριες από και προς τα εργοστάσια όπου δούλευαν, καθώς και -συμφωνά με την Νταιάνα Ουάσιγκτον Βαλντέζ (που έχει ασχοληθεί για χρόνια με το θέμα των δολοφονιών λόγο του επαγγέλματος της ως δημοσιογράφος )- μια ομάδα μελών πλούσιων οικογενειών της περιοχής, που είναι γνωστοί σαν Los Juniors.

Το ωριμότερο, ίσως, αίτιο όλων που μπορεί να εξηγήσει των αριθμό αυτών των εγκλημάτων θεωρείτε η σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών στη μεξικάνικη κοινωνία. Το γεγονός ότι μια γυναίκα μπορεί να δουλεύει και να κερδίζει τα προς το ζην, και να γίνεται ακόμα και κύρια πηγή εισοδήματος της οικογένειας, στην περίπτωση που ο άντρας είναι άνεργος, θίγει τον παραδοσιακό μεξικάνικο machismo (ματσίσμο, σε ελεύθερη μετάφραση αντριλίκι), δηλαδή την πατριαρχική αντίληψη που δηλώνει ότι ο άντρας είναι η εξουσία σε μια οικογένεια. Λόγω αυτού, λοιπόν, βρέθηκαν όλες αυτές οι γυναίκες δολοφονημένες ή σεξουαλικά κακοποιημένες έχοντας πίσω τους οικογένειες που θρηνούσαν για την τύχη τους.

‘Οταν έγινε φανερό, με το πέρασμα των χρόνων, ότι η κυβέρνηση δεν είχε τη διάθεση ή τη δυνατότητα να τιμωρήσει τους ενόχους, οι συγγενείς των θυμάτων άρχισαν να οργανώνονται σε ομάδες

 Μια από τις πρώτες οργανώσεις που δημιουργήθηκαν ήταν η Voces sin Eco (άηχες φωνές) το 1998 και ακολούθησαν, μετά το 2001, η Nuestras Hijas de Regreso a Casa (Οι Κόρες μας να Γυρίσουν Σπίτι) και οι Las Mujeres de Negro (Γυναίκες στα Μαύρα), αλλά και στην Τσιουάουα η Justicia para Nuestras Hijas (Δικαιοσύνη για τις Κόρες μας) και άλλες. Οι ομάδες αυτές συγκεντρώνουν στοιχεία για τις δολοφονίες και προσπαθούν να ασκούν πιέσεις στην τοπική και ομοσπονδιακή κυβέρνηση όσο μπορούν. Εκατοντάδες θύματα, αγανακτισμένες οικογένειες, δολοφόνοι που δρουν ανενόχλητοι, κυβερνήσεις ανήμπορες να βρουν την άκρη του νήματος για αυτή και για άλλες τόσες παρόμοιες περιπτώσεις, όπως αυτή στην Χουάρες, είναι μερικά δείγματα από το πορτρέτο της κοινωνίας του Μεξικού αλλά και άλλων κοινωνιών που απαρτίζονται από ανθρώπους που ξυπνούν ένα πρωί καταστρέφοντας ζωές.

Eίναι άραγε πράξη απόγνωσης λόγο των κοινωνικών, πολίτικων και  οικονομικών συνθηκών μιας κοινωνίας ή μια θελημένη επιλογή;

ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ: ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΩΝ...

Λίγο η μείωση του βασικού μισθού στα 592 ευρώ,λίγο η σταδιακή κατάργηση του οκτάωρου,λίγο τα υπόλοιπα παράλογα μέτρα του μνημονίου έκαναν επιτέλους τους Έλληνες να αφήσουν τις πολυθρόνες τους και την λατρεμένη τηλεόραση τους και να κατέβουν να δείξουν ενεργά τη δυσαρέσκεια τους! Όμως το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της αντίδρασης ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά γίναμε όλοι ένα, ανεξάρτητα από τις κομματικές μας απόψεις και τις δικές μας πεποιθήσεις. Έτσι, τoν τελευταίο καιρό, πολίτες από κάθε κοινωνική και οικονομική τάξη συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος. Όλοι μαζί διεκδικούν τα εργασιακά δικαιώματα τους που κάποτε θεωρούνταν δεδομένα, ενώ τώρα αποτελούν πλέον παρελθόν...

Συνθήματα του τύπου "πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ.ΟΥΣΤ!", τα όποια συνοδεύονται πάντα και με αντίστοιχες χειρονομίες προς στο μέρος της Βουλής, ακούγονται από τις 18.00 το απόγευμα και μετά από εργαζόμενους, φοιτητές ακόμα και μικρά παιδιά που δίνουν το καθημερινό τους ραντεβού το τελευταίο διάστημα... Όλοι μαζί παίρνουν θέση με σφυρίχτρες και άλλα αντικείμενα που προκαλούν ηχορύπανση και δείχνουν την αγανάκτηση τους στους βουλευτές που πλέον δεν μπορούν καν να ξεμυτίσουν από την Βουλή ή τα σπίτια τους χωρίς τη συνοδεία αστυνομικού. ( το απέδειξαν αυτό τα γεγονότα που συνέβησαν με τον Πεταλωτή και τους 50 διαδηλωτές έξω από το σπίτι του, όπως επίσης και το περιστατικό που πριν 2 μέρες οι βουλευτές έφυγαν σαν τους κλέφτες από τον Εθνικό κήπο...)

Επιπλέον, οι πιο οργισμένοι πολίτες έχουν στήσει σκηνές λίγο πιο κάτω δείχνοντας περισσότερο ζήλο από τους υπόλοιπους. Ωστόσο, ο Έλληνας δεν παύει ποτέ να μην κοιτάει την καλοπέραση του για αυτό άλλωστε έχουν στηθεί παντού καντίνες που προσφέρουν τα κλασσικά εδέσματα του τύπου "hot dog, γλειφιτζούρια, καλαμπόκια" και άλλα... 

Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα η διαδήλωση των αγανακτισμένων είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία, καθώς δεν περιορίζεται μόνο στα μικρά σύνορα της Ελλάδας αλλά υπάρχει και σε άλλες χώρες που η οικονομική κρίση τις έχει φέρει στην ίδια κατάσταση με εμάς, όπως η Ισπανία. Είναι μια γενική αντίδραση απέναντι στην αδικία, στην απατεωνιά και στην εσφαλμένη πολιτική ανθρώπων που τόσα χρόνια ζούσαν εις βάρος μας. Φυσικά, όλοι είχαμε κρατήσει λάθος στάση και είχαμε δείξει ανοχή σε διάφορες ελαττωματικές καταστάσεις εδώ και τόσο καιρό για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο... Όμως, η λύση βρίσκεται στο να καταργήσουμε κάθε εργασιακό δικαίωμα που με τόσους αγώνες στο παρελθόν καταφέραμε να κατοχυρώσουμε; Να δεχόμαστε κάθε μέτρο που μας έχει επιβάλλει το διεθνές νομισματικό ταμείο; Αυτά τα μέτρα που θα ακολουθήσουμε σε πόσο καιρό θα μας βγάλουν από αυτό το οικονομικό αδιέξοδο; Την απάντηση όλων αυτών των ερωτημάτων θα την δούμε τα προσεχώς χρόνια, επομένως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι υπομονή και να προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε στο νέο αυτό πρότυπο ζωής...

ΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΓΙΑ ΤΗ SONY...

Δύσκολη χρονιά για τη Sony το 2011 καθώς, από ότι φαίνεται, τίποτα δεν της πάει καλά. Έπειτα από τα φορολογικά προβλήματα της Ιαπωνίας, το σεισμό και το τσουνάμι που έπληξαν τη χώρα αλλά και τη διαρροή των πυρηνικών αντιδραστήρων η Sony πλήγεται πάλι, αυτή τη φορά μετά από, μάλλον, δική της απροσεξία και ανευθυνότητα, στο σύστημα ασφαλείας της από hackers. 

Τον τελευταίο μήνα οι  άνθρωποι της Sony προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα έπειτα από ανακοίνωσή τους ότι το δίκτυο PlayStation  Network(PSN)  για κονσόλες ps3 και του PlayStation Portable (PSP) παραβιάστηκε από hackers και ότι διέρρευσαν στοιχεία 77 εκατομμυρίων χρηστών των δύο δικτύων, τα οποία περιλαμβάνουν ονόματα, διευθύνσεις, ημερομηνίες γέννησης, αριθμούς λογαριασμών στο PSN  αλλά και αριθμούς πιστωτικών καρτών όσων είχαν συναλλαγές με την ιαπωνική εταιρεία.

Τα στοιχεία αυτά οι hackers μπόρεσαν να τα πάρουν και φυσικά να τα βγάλουν προς πώληση στο διαδίκτυο, καθώς η Sony διατηρεί όλα τα στοιχεία σε μη κωδικοποιημένα αρχεία κάτι το οποίο αποτελεί μεγάλη τρύπα στην ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων των χρηστών.  

Το σημαντικότερο ερώτημα είναι γιατί η Sony, ενώ γνώριζε τη συγκεκριμένη τρύπα στην ασφάλειά του συστήματός της, δεν έκανε τίποτα τα πέντε χρόνια τα οποία λειτουργεί το συγκεκριμένο δίκτυο για να προστατεύσει τους χρήστες της. 

Τι κάνεις , λοιπόν, όταν είσαι μια παγκοσμίως εδραιωμένη και ιδιαίτερα κερδοφόρα εταιρεία και κάνεις ένα σφάλμα που για να διορθωθεί χρειάζονται $171 εκ. και θα στερήσεις από τους επενδυτές σου $3.2 δις αυτή τη χρονιά; Πώς ακριβώς τους το λες; Τι ώρα έχει πτήση για Ευρώπη, ρε παιδιά;