Κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και βαριέσαι. Είναι από αυτές τις ιδιαίτερες και διόλου σπάνιες φορές που απλά δεν έχεις να κάνεις τίποτα. Κυριολεκτικά όμως. Ούτε μπροστά στο pc. Από αυτές που κάθεσαι και κοιτάς την οθόνη σαν αποβλακωμένος. Από εκείνες (αν δεν έχεις καταλάβει ακόμα) που στο τέλος αναρωτιέσαι γιατί ζεις, πού είσαι, ποιός είσαι και αρχίζεις μετά ένα συγκλονιστικό, υπεραναλυτικό και απίστευτα ανοργάνωτο διάλογο με τον εαυτό σου για την ύπαρξη, τη ζωή, τον κόσμο.
Για ένα λεπτό. Το πολύ. Γιατί μετά θυμάσαι ότι αξιαγάπητοι άνθρωποι από όλον τον κόσμο έχουν δημιουργήσει για σένα παιχνίδια στο διαδίκτυο τα οποία για να τα παίξεις δε χρειάζεται να πληρώσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι απόλυτη βαρεμάρα και όρεξη να περάσεις καθόλου δημιουργικά μερικές ώρες ώσπου να έρθει η νύχτα και να πέσεις στο κρεβάτι (όσοι πέφτουν γιατί δουλεύουν μπράβο τους, έχουν τουλάχιστον δουλειά).
Έχετε παίξει ποτέ το Robot Unicorn Attack; Αν όχι σημαίνει ότι δε βαριέστε αρκετά. Ποιος δε θέλει άλλωστε να ακούει το φοβερό τραγούδι στο background ενώ οδηγεί ένα robot-μονόκερο με χρωματιστές τρίχες πάνω από φαράγγια και βράχους με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα; Ποιος δε θέλει να… ώπα… αυτό ήταν. Δεν έχει άλλο. Το τραγούδι πάντως είναι φοβερό και ιδιαίτερα κολλητικό.
Επόμενο παιχνίδι γνωστό σε όλους όσους έχουν καεί ή θέλουν να καούν είναι το Bouncing Balls (προσωπική λατρεία). Κλασσικό σημαδεύω-και–ρίχνω-από-τρεις-μπάλες-και-πάνω. Δεν έχει καμιά ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλα παρόμοια παιχνίδια εκτός από τον ενοχλητικό ίσως ήχο που κάνουν οι μπάλες όταν σκάνε (το mute είναι από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών). Το παιχνίδι αξίζει, γιατί δε χρειάζεται καμία σκέψη για να κάνεις κλικ και να πετάξεις τη μπαλίτσα όπου θέλεις οπότε παράλληλα μπορείτε να διαλογιστείτε και να λύσετε όλα τα προσωπικά, ερωτικά, οικονομικά και υπαρξιακά σας προβλήματα.
Το GiveUpRobot 1 (και στην πορεία το 2) ανήκει στην κατηγορία παιχνιδιών που όταν κάνεις το λάθος και αρχίσεις να παίζεις ενώ ετοιμάζεσαι να φύγεις το μόνο που σε ακούν οι άλλοι να λες είναι «Τελευταία πίστα κι έρχομαι!». Φυσικά, δεν πας ποτέ ή όταν καταφέρνεις να πας έχεις τερματίσει το παιχνίδι και οι άλλοι βρίσκονται για βρώμικο στη Μαβίλη μετά την ταινία. Πάντως προειδοποίηση προς όλους όσους έχουν προβλήματα όρασης, επιληψίας, ημικρανιών κλπ κλπ οι δημιουργοί αυτού του παιχνιδιού αποφάσισαν να του προσθέσουν και μια παρδαλή πανδαισία χρωμάτων και αναλαμπών στα γραφικά, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο και ιδιαίτερα κουραστικό τμήμα του παιχνιδιού. Η μουσική πάει πακέτο με τα γραφικά, οπότε αν σας κουράσει κλείστε την από την αρχή.
Το τελευταίο παιχνίδι που θα προτείνουμε είναι το Balloons. Όνομα και πράμα. Ένα πιθήκι κρατάει βελάκι και τα πετάει σε μπαλόνια για να σκάσουν. Τα μπαλόνια φυσικά βρίσκονται με διαφορετικό τρόπο τοποθετημένα σε κάθε πίστα , πίσω από μεταλλικούς τοίχους, μέσα σε τούβλα, ανάμεσα σε λάστιχα που κάνουν τα βελάκια να αναπηδάνε κλπ. Ο ήχος που κάνουν τα μπαλόνια – με εξαίρεση την πρόκληση να τα πετύχεις στις διαφορετικές καταστάσεις- όταν σκάνε είναι παρόμοιος με εκείνον που κάνει το περίεργο-υλικό-με-τις-φούσκες-που-όλοι-θέλουμε-να-σπάμε, και είναι και ο δεύτερος κατά σημασία λόγος για τον οποίο το παιχνίδι είναι εθιστικό. Δεν έχει ενοχλητική μουσική, μόνο τον ήχο από τα μπαλόνια οπότε και μόνο για αυτό ανεβαίνει στην εκτίμησή μας.
Εάν, λοιπόν, βαριέστε τόσο μην κάθεστε και σπαταλάτε το χρόνο σας προσπαθώντας να αποφασίσετε να κάνετε κάτι εποικοδομητικό. Σπαταλήστε το χρόνο σας κάνοντας έτσι κι αλλιώς κάτι ανούσιο! Έχει πλάκα μερικές φορές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου