Αν και με 3 μέρες καθυστέρηση-ίσως τόσο μου πήρε για να "αναρρώσω" από αυτή την αξέχαστη εμπειρία- αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το αίσθημα ικανοποιήσης που μου δημιουργήθηκε βλέποντας ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών... Για πρώτη φορά στις 20 Ιουλίου οι Bon Jovi ήρθαν στην Ελλάδα και κατάφεραν να γεμίσουν με 80.000 κόσμο το ΟΑΚΑ, σε μία υπερβολικά δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας. Άτομα από κάθε κοινωνική τάξη, με διαφορετική ηλικία, με διάφορα μουσικά ακούσματα έγιναν ένα για να απολαύσουν ένα από τα μακροβιότερα και καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών.
Άλλωστε, ποίος δεν έχει πορωθεί ακούγοντας το Bad medicine, δεν έχει ερωτευτεί έχοντας στο μυαλό του τη μελωδία του Always, δεν έχει φτιάξει η μέρα του βάζοντας τέρμα στο mp3 του το Have a nice day και δεν έχει ξεσηκωθεί στο άκουσμα του It's my life; (Αν δεν έχεις κάνει τίποτα από όλα αυτά μάλλον θα πρέπει να ανησυχείς για τη μουσική σου παιδεία...)
Έτσι την Τετάρτη που μας πέρασε, γύρω στις 15.00 μμ ο ηλεκτρικός είχε ξεκινήσει να μαζεύει τους πρώτους fans που εκστασιασμένοι κρατούσαν τα εισιτήρια τους στα χέρια και σιγοτραγουδούσαν τις μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος. Ο ενθουσιασμός μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, όταν έφτανες στο συναυλιακό χώρο, όπου έβλεπες παντού καντίνες και πρόχειρα στημένα "μαγαζάκια" με μπλούζες και άλλες απομιμήσεις των προϊόντων του συγκροτήματος. Όσο προχωρούσες προς στο γήπεδο έβρισκες κοπέλες από τους μεγάλους χορηγούς της συναυλίας να μοιράζουν μπρελοκάκια σε σχήμα ηλεκτρικής κιθάρας και zeppelins στον αέρα που διαφήμιζαν μια μεγάλη εταιρία κινητής τηλεφωνίας (χαζό στοιχείο για την περιγραφή του χώρου, αλλά εμένα μου άρεσε...)
Κατά τις 18.30 οι πύλες άνοιξαν και ο κόσμος πέρασε πλέον στο μέρος που θα γινόταν η συναυλία... Εκεί έβλεπες επιτέλους "περίπτερα" με τα αυθεντικά προϊόντα του συγκροτήματος και αριστερά-δεξιά μικρά μπαρ από τα οποία θα προμηθευόσουν μπύρες και νερά(απαραίτητο συστατικό για μία καλή συναυλία). Το μουσικό αυτό γεγονός ξεκίνησε με το ελληνικό συγκρότημα "Brothers in plugs" και τους "The Brakers" από τη Δανία.
Κατά τις 21.15 τα φώτα έσβησαν, τα video wall άναψαν και το συγκρότημα εμφανίζεται στη σκηνή. Ο κόσμος παραληρεί και ο John Bon Jovi χαρίζει ένα χαμόγελο στο κοινό του και αρχίσει τραγουδώντας το "Raise your hands". Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη και όλοι μας δεν σταματάμε να χορεύουμε, να τσιρίζουμε μέχρι οι φωνητικές μας χορδές να πάθουν μόνιμη βλάβη, να χοροπηδάμε μέχρι να μουδιάσουν τα πόδια μας και γενικότερα ήμασταν διατεθειμένοι να ξοδέψουμε και τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που είχαμε...
Όσο προχωρούσε η ώρα όλοι οι οπαδοί γινόμασταν μια μεγάλη παρέα και ο ένας με τον άλλον μιλούσε σαν να τον γνώριζε χρόνια, ενώ στην πραγματικότητα είχαν περάσει λίγα δευτερόλεπτα από τις απαραίτητες συστάσεις...
Οι δυόμισι ώρες πέρασαν τόσο γρήγορα και ευχάριστα που κανένας δεν κατάλαβε το πότε τελείωσε η συναυλία... Το συγκρότημα μας αποζημίωσε και με το παραπάνω που τόσα χρόνια δεν είχε έρθει στη χώρα μας, άλλωστε και ο ίδιος σαν μικρό παιδί που διατηρεί το πάθος του φώναξε σε κάποια φάση "Athens...finally,finally" και γενικότερα δεν έπαψε στιγμή να είναι επικοινωνιακός και να μιλάει με το κοινό.
Το συμπέρασμα από όλο αυτό το γεγονός; Ότι άξιζαν τα λεφτά που έδωσα και αν ήξερα ότι ήταν τόσο μαγικά θα έδινα πολλά παραπάνω για να ήμουν μπροστά. Είναι μία εμπειρία που ποτέ δε θα την ξεχάσω, όχι μόνο γιατί είχα την τιμή η πρώτη μου συναυλία στην Αθήνα να είναι και η πρώτη συναυλία των Bon Jovi στην Ελλάδα, όπου έδωσαν πραγματικά τον καλύτερο τους εαυτό, αλλά επειδή και η ατμόσφαιρα και η παρέα ήταν έτσι όπως θα έπρεπε να ήταν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου