Με ζαλίζει το απόγευμα αυτό. Θυμάμαι όλα αυτά που δεν έχω, όλα αυτά που έχασα, όλα αυτά που ξεθώριασαν στο πέρασμα του χρόνου. Τέτοια δειλινά, τα περνούσαμε μαζί, παρέα.
Όταν τρέχαμε στα πάρκα κυνηγώντας ο ένας τον άλλο,
και οι δύο την φαντασία μας,
ήταν ωραία, θυμάσαι?
Έχω φυλάξει τις παλιές φωτογραφίες, να μην χαλάσουν, να μην ξεθωριάσουν, επειδή αυτές σε κρατάνε ακόμα εδώ.
Και όταν πετάξαμε τους χαρταετούς, και όταν εξερευνούσαμε τα δάση, κανένας δεν μας έπιασε. Κανένας δεν μπορούσε να μας πιάσει…
Η μοναξιά δεν συνηθίζεται.
Μοναξιά είναι η μουσική
Τα τραγούδια που γράφαμε βροχή
Στην ανυπόφορη ατελείωτη σιωπή
Σαν πλεγμένα περιστέρια στα συρματοπλέγματα.
Στα ανθισμένα λιβάδια που τα λουλούδια έχουν χιλιάδες χρώματα
Στα ανοιχτά τα πέλαγα που η ζωή φροντίζει να αφήσει τα ίχνη της
Στα ψηλά βουνά που περιβάλλονται από τα σύννεφα και η βλάστησή τους οργιάζει
Στους κήπους με τα διαλεγμένα άνθη και τις στολισμένες με φυτά πέργκολες
Στο ρεύμα κάθε ποταμού που ερμητικά κυλάει το νερό.
Θα ήθελα να ζήσω τις τελευταίες μου στιγμές.
Μαγεμένη από το όνειρο που θα με συντροφεύει.
Και στην πόρτα του άλλου κόσμου να με περιμένεις.
Εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου